W pociągu...
Tak w polowie drogi między Gdańskiem, a Warszawą. Dobrze wracać do siebie. Mimo, ze nikt na Ciebie nie czeka
Smutne, ale prawdziwe. Ale juz przestałam sie zastanawiać, czy ze mną jest cos nie tak? Czy to moja wina, ze nikt nie chce ze mną byc? Jestem przyjaciółką, kochanką, pocieszycielką, niezobowiązującym spotkaniem. I to też jest OK. Jestem potrzebna, czuje sie potrzebna. Z tym, ze nie mam z tego nic dla siebie. Chyba kiedyś o tym książkę napisze. I wtedy będzie to "to coś" dla mnie :)
A teraz? Czas pomyślec o życzeniu noworocznym...
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
-
W pociągu... Tak w polowie drogi między Gdańskiem, a Warszawą. Dobrze wracać do siebie. Mimo, ze nikt na Ciebie nie czeka Smutne, ale prawdz...
-
No pewnie, ze popieram. To moje miasto i zaluje, ze nie moge tam mieszkac. w ogole zadko tam bywam i to jest tragedia. No, moze gdyby podroz... -
Od lat wiedziałam, że moja mama (a dokładniej teściowa) marzy o podróży do Wiednia. Pewnego jesiennego dnia postanowiłam zrobić jej przyjemn...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz